Didier, hoe is je passie voor auto’s ontstaan?

“Toen ik nog klein was, nam mijn nonkel me mee naar Formule 1-wedstrijden. Het autosportvirus kreeg me toen al te pakken. Op mijn achttiende werd ik baancommissaris op de circuits van Zolder, Nijvel, Francorchamps en Zandvoort. Ik signaleerde gevaar met de vlag en als er iets gebeurde, was ik meestal als eerste ter plaatse om te helpen.”

‍

Kriebelde het dan niet om zelf te rijden? 

“Zeker en vast. Toen ik nog op school zat, bouwde ik mijn eerste auto: een Renault R8. Dat was een werk van lange adem, want het mocht niks kosten natuurlijk. Ik leerde ‘het wereldje’ van de autosport steeds beter kennen en legde steeds meer contacten. Van een van hen kreeg ik een Formule V, een eenzitter-formulewagen, waarmee ik vooral wedstrijden reed op circuit. Tot de auto overkop ging en te fel beschadigd was om nog te herstellen.”

‍

‍

‍

‍

Betekende dat het einde van je hobby?

“Verre van. Ik was toen al begonnen met het bouwen van een rallywagen: een Renault 12. Die heb ik verder uitgebouwd met een kas van een Renault 12 Gordini en een 1600cc motor. Rond die tijd trouwden Lisette en ik en schakelde ik over naar rallysprints. Dat zijn kortere en vooral goedkopere wedstrijden, want voor een ‘gewone’ rally betaalde je toen al flink wat inschrijvingsgeld. Als pasgetrouwd koppel moest het allemaal een beetje betaalbaar blijven.”

Hoe heb je je passie voor auto’s gecombineerd met werk en gezin?

“Lisette is gelukkig ook gebeten door de autosport. Ik heb dus nog veel jaren rallysprints gereden. Maar toen mijn copiloot ermee stopte, vroeg ze zich toch luidop af of dat misschien niet het goede moment was om er ook mee op te houden.”

‍

Dus dat was het dan?

“Niet echt. Rally en autosport waren ondertussen een deel van mijn leven en mijn identiteit. Dat kon ik zomaar niet uitzetten. Op een dag kwam Jean, een bevriend piloot, met het lumineuze idee om met zijn Alpine te gaan ijsracen in Oostenrijk. Ik zei: “Ge zijt zo zot als een deur.” Maar natuurlijk reden we korte tijd later tóch rond op het ijs tussen de bergen (lacht). Op een bepaald moment besloten we om de Alpine te sparen en te investeren in iets nieuws. Dat is de huidige Renault R5 geworden.”

‍

‍

‍

‍

En de vriendschap met Jean is gebleven?

Nog sterker geworden zelfs. Als piloot en copiloot moet je elkaar door en door vertrouwen. We zijn op elkaar aangewezen. Zijn rijkunst maakt dat ik rustig blijf wanneer ik mijn notities aan hoog tempo aan hem voorlees. Op mijn beurt zorg ik er zo voor dat hij in alle vertrouwen zijn bochten kan nemen. 

Ook op je werk zijn auto’s al wat de klok slaat. Hoe en wanneer ben je bij Paesmans Autogroep terechtgekomen?

“Het stond in de sterren geschreven dat ik in de autosector zou werken. Vanaf 1987 werkte ik in het magazijn en de werkplaats van verschillende autogarages, maar nergens voelde ik me écht thuis. Dat veranderde toen ik in 1998 terechtkwam bij Paesmans Autogroep. Ik begon in Hasselt in de werkplaats, in combinatie met receptie. Na vier jaar verhuisde ik naar Beringen en na nog eens 11 jaar naar Bree. In totaal werkte ik 21 jaar bij Paesmans Autogroep. Ik ging eerder met pensioen, nadat een vriend met kanker me op het hart drukte om van het leven te genieten.”

‍

Toch ben je teruggekomen?

“Vanaf het moment dat flexijobs toegestaan werden in een garage, klopte ik aan bij  Paesmans. Sara zat toen aan het onthaal met de handen in het haar omdat haar collega net vertrokken was. Ik kwam dus op het juiste moment. Dezelfde dag nog kreeg ik telefoon. Nu werk ik daar 2 dagen per week.” 

‍

Hoe ben je als mens gegroeid bij PSM?

“Vroeger kon ik wel eens opvliegend zijn, maar ik heb geleerd om me in te houden. Je komt in contact met verschillende soorten klanten en soms is het nodig om wat water bij de wijn te doen. Daarin herken ik mezelf ook als sportcommissaris: als er iets gebeurt op het circuit, praat ik de zaken rustig uit met de piloten.”

‍

Heb je nog vrije tijd buiten de rally?

“Daar moeten we tijd voor maken. Aan het begin van het jaar leggen we de rallykalender vast. Wat overblijft, is voor Lisette en mij. Maar ook op vakantie bezoeken we weleens de rally (lacht).En sinds kort hebben we een kleinzoon. Mijn dochter heeft helemaal niks overgenomen van mijn passie voor auto’s. Maar mijn kleinzoon… wie weet?”

‍

‍